"Είσαι ο Δήμος που έχει γίνει επικίνδυνοοος..."

Φέτος το καλοκαίρι μπαίνει με πολύ αργούς ρυθμούς και φαίνεται πως βάλθηκαν κάποιοι να μας "κάψουν" μιας και ο ήλιος δεν το παίρνει απόφαση για τα καλά. Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι σε τροϊκανούς και λοιπούς εγχώριους εταίρους τους, ούτε σε αφεντικά που καρπώθηκαν της ευκαιρίας για να στριμώξουν τον κοσμάκη καλοκαιριάτικα, κουτσουρεύοντας μισθολόγια ή πετώντας τους εργαζόμενους άρον-άρον έξω από τις δουλειές τους. Διόλου αμελητέα ποσότητα κι αυτά, αλλά όπως και να το κάνουμε, αν μένεις σε παραλιακή πόλη (βλ. Πάφος για παράδειγμα) όλο και κάπως θα βρεις να ξεσκάσεις.
Αμ, δε! Λογαριάσατε, κύριοι άνεργοι, απλήρωτοι και λοιποί κακομοίρηδες, χωρίς το Δήμο Πάφου! Ο Δήμος της πολλά (;) υποσχόμενης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2017, φροντίζει να μας το βγάλει κι αυτό ξινό! Γιατί άκόμα και στη μοναδική δημοτική παραλία της Πάφου, αποδεικνύεται μάλλον δύσκολο να ξεχάσει κανείς όλα όσα τον κυνηγάνε καθημερινά: ακρίβεια, άγχος, ένταση, με κερασάκι στην τούρτα της αναποδιάς τον παραλογισμό των διοικούντων.
Τί κι αν βρίσκεται σε απόσταση ιδιαίτερα βολική για μόνιμους κατοίκους, αλλά και τουρίστες η παραλία; Τί κι αν έχει γίνει πια τόσο εύκολα προσβάσιμη χάριν του πεζόδρομου που την πλαισιώνει; Τί κι αν μπορεί να προσφέρει τόσο ιδανικά συνδυασμένη τη χαλάρωση, την εκτόνωση, τη γυμναστική, το παιχνίδι για τα παιδιά; Η τακτική του Δήμου Πάφου παραμένει εξοργιστικά απαράδεκτη σε ό,τι έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη παραλία!

Ο κακομοίρης που θα ψάξει απάγκιο κατά κει θα βρεθεί εντιμέτωπος με τα εξής:

1. Νεράκι απαραίτητο κάτω από τον καυτό ήλιο, στην καυτερότερη τιμή του 1 ευρώ!

2. Καθημερινή δημοτική ταρίφα για δικαίωμα στάθμευσης σε χώρο που ΔΕΝ είναι ιδιοκτησία του Δήμου. Για όσους δεν έχουν να δώσουν και επομένως δεν υποκύψουν στο χαράτσι, η ποινή πολλαπλασιάζεται και σερβίρεται ως εξώδικο των 8,54 παρακαλώ!

και...

3. (για να μην ξεχνάμε και τον παραλογισμό των διοικούντων) Εκσκαφέα να χυμάει και να βρυχάται σαρώνοντας την παραλία όσο ακόμα βρίσκονται σ'αυτή λουόμενοι για να μαζέψει κυριολεκτικά μέσα από τα πόδια τους τα φύκια! Γιατί βέβαια ποιά ώρα είναι πιο κατάλληλη για κάτι τέτοιο από τις 7μιση το απόγευμα?

Πάει και η φτηνή εκτόνωση, ξεχνάμε και τη δωρεάν γυμναστική (πρωινή ή απογευματινή), και την ηρεμία της ακροθαλασσιάς! Όχι, αγαπητέ κακομοίρη, ούτε μια από τις ομορφότερες παραλιακές πόλεις της Μεσογείου δεν μπορεί να σου προσφέρει διέξοδο στις δύσκολες ώρες που περνάμε...

Ας όψονται οι Δήμ(ι)οι!

 

Σημ: Τα εξώδικα που έχουμε υπόψη μας σερβιρίστηκαν με αξιοθαύμαστο θράσσος την ίδια ώρα που ο εκσκαφέας μούγκριζε στην ακροθαλασσιά κάτι που μπορεί να σημαίνει μόνο δύο πράγματα: είτε ότι τιμωρούνται όσοι παραμένουν πέραν των 19:30 στη Δημοτική Παραλία, είτε ότι ακόμα κι όταν οι δημοτικές υπηρεσίες θεωρούν ότι η παραλία έχει κλείσει για τον κόσμο και έχει ανοίξει μόνο για συγγενείς των Transformers, η δημοτική αστυνομία μπορεί να επιδίδεται (κατ' εξαίρεση) με περισσό ζήλο στο έργο της.

"Cogito, ergo sum!"
Τα λατινικά ήταν το μάθημα που θα μπορούσε να είχε αλλάξει τον ακαδημαϊκό μου προσανατολισμό. Τέτοια ήταν η αποστροφή μου προς το αντικείμενο. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η αντιπάθεια που μου γεννούσε η χρήση κλισεδιάρικων αποφθεγμάτων που επιστρατεύονταν μόνο και μόνο για το ανοίκειο της υπόθεσης που καταφέρνει τόσο εύκολα να προκαλεί δέος στην πλειοψηφία των συνομιλητών. Με την ιδιότητα του κλισέ μου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά κι αυτό το "cogito, ergo sum" δίπλα στα "homo homini lupus" και "regina rosas amat" που συχνά πυκνά επαναλάμβανε ο πατέρας μου και άλλοι "σοφοί" της γενιάς του.
Τείνω να καταλήξω ότι οι σοφοί της γενιάς αυτής προκειμένου να πλησιάσουν όσο γίνεται περισσότερο το προσφιλές σλόγκαν, αλλά μεγαλώνοντας σε μια εποχή στην οποία συχνά η σκέψη θεωρούνταν από επικίνδυνη έως και παράνομη, κατάφεραν μόνο να αντιστρέψουν το ρητό. Κι έτσι περισσότερο υπήρχαν (sunt) για να επιδεικνύουν ότι σκέφτονται (cogitant) παρά σκέφτονταν για να μπορούν να υπάρχουν. Κάπως έτσι, το να δηλώνεις σκεπτόμενος και να επιστρατεύεις κλισεδιάρικα σλόγκαν από σκονισμένα σεντούκια, αποκομμένα πια από το βάθος και την ουσία της πάλαι ποτέ χρήσης τους, κατάντησε να είναι θλιβερό υποκατάστατο της σκεπτόμενης ύπαρξης.
Το "σκέφτομαι, άρα υπάρχω" δεν είναι παρά η συνοπτική διατύπωση μιας μεγάλης φιλοσοφικής παρακαταθήκης που περιγράφει την κοινωνική ύπαρξη του ανθρώπου ως όντος που έχει το προνόμιο να αντιλαμβάνεται, να επεξεργάζεται, να επιλέγει, να απορρίπτει να κρίνει και να διορθώνει τον τρόπο και το περιβάλλον της διαβίωσής του. Με άλλα λόγια, να διάγει βίο συνειδητό και να προοδεύει, γεγονός που τον διακρίνει από τα υπόλοιπα όντα αυτού του κόσμου. Αλλοιώνοντας το περιεχόμενο μιας τέτοιας θέσης, το μόνο που κάνουμε συνειδητά είναι να γινόμαστε παραχαράκτες του πιο χαρακτηριστικού προνομίου του είδους μας.
Το χειρότερο είναι ίσως, ότι την ίδια στιγμή, κάποιοι παραμένουν ουσιαστικά (αν και όχι απαραίτητα ανθρωπιστικά) σκεπτόμενοι, διατηρώντας τη δυνατότητα να επιβάλλουν τη βούληση και τη δύναμή τους σε όσους εκόντες - ακόντες απαρνήθηκαν την σκεπτόμενη ύπαρξή τους. Κι αν το λογύδριο μου τούτο έχει οποιοδήποτε σκοπό, αυτός δεν είναι άλλος παρά να αποδείξει ότι κάποιοι δεν έχουν ακόμα παραιτηθεί των φυσικών, ανθρώπινων προνομίων τους. Κι ας γίνει αυτό απάντηση προς ετέρους και κάλεσμα προς ομοίους!